Jak urządzić urodziny dla dziecka

Zuzia sama zdecydowała, że chce urodziny w miejscowej sali zabaw. Byłyśmy tam na urodzinkach u znajomej i bardzo jej się spodobało. I co matka miała do gadania?:) Nic! Bo pomysł wydał mi się wspaniały. 

Zapraszając do domu dzieci musimy co chwilę patrzeć, nosić, sprzątać, dbać o bezpieczeństwo nie tylko swoje ale również inne dzieci. Zazwyczaj też, mamy ograniczenia, gdyż nasze mieszkanie nie pomieści piętnaściorga czy więcej dzieci. A tu.... Zabawki są, atrakcje również, a sala jest pojemna i zaprosić na urodziny możemy wszystkie najbliższe koleżanki -oczywiście Zuzia sama zdecydowała kogo zapraszamy, ja czasem podrzucałam jej pomysł:)  

Atrakcją w takiej sali zabaw samą w sobie jest dajmy na to  małpi gaj i liczne zabawki.  Był tort, sto lat, bańki i słodki poczęstunek. Rodzice mieli okazję pobawić się z dziećmi i przyznam się szczerze,że  ja nie musiałam martwić się o bałagan:) Spokojnie wróciłyśmy do domu pełne wrażeń a dzieci były zdecydowanie bardzo zadowolone.  

Wiele sal zabaw oferuje mnóstwo atrakcji u nas były to bańki mydlane i fontanna z czekolady. Była możliwość zamówienia animatora, jednak stwierdziłam, że zaproszone dzieci jak i sama jubilatka są za małe na takowe atrakcje. Chociaż przy kolejnych urodzinkach zapewne skorzystamy z tej przyjemności.

Za trzy miesiące urodziny młodszej-już kończy 3 lata:)  Matko! Kiedy to minęło?!!!

 Oczywiście decydujemy się na urodziny w "Urwisku" ,czyli naszej miejscowej Sali Zabaw. Pozostało nam tylko wybrać tort, atrakcje i zrobić zaproszenia dla gości:) W ubiegłym roku wraz z Zuzą robiłyśmy same zaproszenia na urodziny, jeśli macie chwilkę zerknijcie jak tanio i własnoręcznie możecie SAMI zrobić kolorowe zaproszenia na urodziny dziecka:)


A Wy decydujecie się na urodziny wyprawiane w domowym zaciszu? Czy może korzystacie z miejscowych sal zabaw? Jakie macie odczucia co do wyboru? Podzielcie się w komentarzach:)

Skąd się biorą dzieci?

W pewnej chwili, gdy nasze pociechy dorastają zaczynają zadawać pytania dotyczące skąd się biorą dzieci? Osobiście jestem zdania aby nie przekłamywać ich i nie opowiadać bajek o kapuście, bocianie lub dobrej wróżce co to na życzenie mamy spełniła marzenie o posiadaniu córeczki. Z ogromną prawdą w oczach trzeba sprostać pytaniu i odpowiedzieć na nie w sposób oczywiście subtelny i dostosowany do wieku dziecka. 

Dziecko zazwyczaj w wieku 2 lat jak i później zaczyna zastanawiać się nad tym skąd się wziął, jak powstał, dlaczego chłopiec różni się od dziewczynki i dlaczego mama , tatuś i inni dorośli chowają swoją nagość. Z takim pytaniem ja również miałam przyjemność. U mnie wprowadzenie do tematu ciąży i tak zwanego poczęcia miało miejsce gdy Nikolcia była w brzuszku i niemałe oznaki na mym ciele widniały,iż z mamą coś się dzieje nie tak. Nie pytana sama w kilku zdaniach powiedziałam starszej ,że mamusia jest w ciąży i w pewnym mniej określonym momencie przyjdzie na świat braciszek lub siostrzyczka. Zuzia mając wtedy zaledwie 1,5 roku  mało była tą kwestią zainteresowana. Ciąża, fajnie. Dzidzia? Nie pojęła.Kiedy? Czasu tak długiego nie ogarniała. Jednak mama po powrocie z kilkudniowego "urlopu" wkroczyła do domu z małym żyjątkiem. Oczywiście nie był to fakt dokonany, choć chyba tak go odebrała Zuza. 

Jednakże dziś ma 3.5 roku. Od pewnego momentu zaczęły się pytania o dzidzię, o to czy znowu może być w brzuszku, i jak to właściwie jest... Z pomocą przyszła do mnie książka. Może nie sama, bo wyhaczyłam ją na licytacji. Wtedy spodobała mi się okładka ale po zawartości stwierdziłam,że o tak na pewno nam się przyda. W tym fakcie, iż rodzina nam się powiększa. No może nie całkiem nasza ale bliskiego kuzynostwa i jakoś trzeba mym pociechom TO wytłumaczyć. Zatem książka "O dziewczynkach i chłopcach dla chłopców i dziewczynek" autorstwa Asi Olejarczyk pomogła nie mało. 

To co dla dzieci jest istotne, przynajmniej w tym wieku, to obrazki, rysunki , ilustracje. Bez nich taki trzylatek nie będzie zainteresowany czytadłem. Monika Urbaniak bogato i bardzo pięknie oprawiła książkę w ilustracje, które zachwycają nie tylko dzieci.

Nasza książeczka posiada kilka rozdziałów a każdy z nich zawiera nie wielką treść. Kiedyś wspominałam Wam  ,że moja córka nie lubi długo treściwych w słowa stron, bo takie przewraca przed przeczytaniem przeze mnie tekstu. Tu mamy małą ilość tekstu a bogatą ilość rysunków. 

 Pierwszy rozdział jest "O dzieciach i dorosłych", z którego dowiadujemy się, że kim jest osoba dorosła, kto jest kobietą a kto mężczyzną oraz słów kilka o kolorycie skóry i włosów. Kolejny "O dziewczynkach i chłopcach" jest bardzo ciekawy. Różnica między chłopcem a dziewczynką to nie kolor ubranek i rodzaj zabawek bo "bez względu na to, czy jesteś chłopcem, czy dziewczynką, możesz rozwijać swoje zainteresowania i bawić się w co chcesz." I kolejna część "O czułości" pokazuje czym jest dotyk i czułość oraz kto ma prawo nas przytulać i okazywać bliskość- bardzo ważny aspekt dla dzieci o którym nie raz zapominamy. W następnym rozdziale "O nagości i intymności"  dowiadujemy się czym, fizycznie, różni się chłopiec od dziewczynki oraz dlaczego mamy dbać o intymność swojego ciała.  Temat tabu wielu rodziców jest pięknie opisana w kolejnym i ostatnim dziale "Skąd się biorą dzieci?" .Prosto a jednak zrozumiale dla małych odkrywców świata.

Książeczka pomaga w poznaniu siebie , znajdowaniu różnicy pomiędzy chłopcem a dziewczynką , dziećmi i dorosłymi. Przeznaczona jest dla dzieci już od 2 lat tak mniemam, gdyż ilustracje dla dzieci w takim wieku są przejrzyste i zrozumiałe. A my rodzice możemy opowiedzieć i dopowiedzieć słów kilka. Fantastyczne jest to i bardzo interesujące dla dzieci,że widnieją pytania-proste i zrozumiałe dla małego człowieka- na które dziecko może odpowiedzieć.

Książeczkę Wydawnictwa Dreams polecam rodzicom, którzy zastanawiają się w jaki sposób przedstawić dziecku temat intymności, różnic oraz poczęcia i narodzin dziecka. Prosty język oraz przydatne ilustracje pomogą wyjaśnić maluchom skąd się biorą dzieci i dlaczego tatuś nie może być w ciąży:) 

"Sekundy do szczęścia"

"Sekundy do szczęścia" Anety Zamojskiej jest to książka , która całkowicie mnie pochłonęła. Książka, przez którą zapomniałam o obiedzie dla dzieci, o własnej kolacji, o wyprowadzeniu psa? Nieee, psa nie mam:) Była na tyle ciekawa, że zabrała mi dwa dni z mojego życia. Przeczytałam ją jednym, może dwoma tchami:) 

Smycz dla dziecka? Tak czy nie?

Szelki, smycz, paski...
    Zacznijmy może od tego do czego tak naprawdę ona jest potrzebna. Wiele się słyszy o wygodnictwie rodziców.

 "Założą takową smycz i mają z głowy dzieciaka "

"dziecka nie zawiesza się na smyczy, tylko poświęca mu się uwagę"

" To wszystko dla wygody rodzica"

"Jeszcze może założyć kaganiec?"

Perypetie samotnej matki cz.1

O tym, że jestem samotną mamą chyba już wiecie:) Jednak samotna mama plus dwójka dzieci do tego blogerka a w danym momencie organizatorka spotkania dla mam! Ot co:)

Złote rady? Ekspertka od wszystkiego? Ona chyba jest idealna.

Doprowadzasz mnie do szału. Mieszasz się w moje życie. Intrygujesz. Wszystko za plecami. W twarz? Mówisz jaka jestem cudowna, pomocna, jakie mam idealne dzieci. Tylko chwalisz ale tak naprawdę obrabiasz mi dupę.

Tata, czy ojciec???!

Tata, tatuś, tatulek. Obrońca, bohater, wzór do naśladowania. Ochroniarz. Pierwsza miłość córki. Pierwszy bohater syna. 

Samotna matka

Tak jestem jedną nich. Matką samotną. Dzieci mają tatę ale wirtualnie albo na zdjęciach. Starsza mówi, że jej tata na rybach... cóż zawsze był na rybach. Zawsze był, ale go nie było. Młodsza? nie pamięta. Bo co może pamiętać 5 miesięczne dziecko, kiedy po raz ostatni widziało tatę???

Ciąża, poród, połóg i w końcu macierzyństwo!

Hej! dziś wzięło mnie na wspomnienia. Wspomnienia związane z  ciążą, porodem i macierzyństwem, które oczywiście trwa. I to podwójnie!:)

Chciałam podzielić się z wami moimi obawami w czasie ciąży i jak to wszystko się odbyło:)

Chyba jakoś około 6 stycznia 2013 roku dowiedziałam się, że jestem w ciąży.

Co potrafi dwulatka?

Co potrafi? Ile może mieć energii? Co umie? Jak się zachowuje?

Moja Zuzanna ma 2 lata, w sumie 2 lata i 4 miesięcy. Jestem zaskoczona co tak naprawdę potrafi.
W ciągu dwóch tygodni nauczyła się mówić. To znaczy rozmawiać z nami, dorosłymi.
W końcu ją rozumiemy i to słowo w słowo. Już nie jest to na zasadzie "to jest auu" czytaj tu jest pies, "daj pcia" czytaj chcę pić... Potrafi skonstruować zdanie złożone. Jestem bardzo zdziwiona tempem rozwoju jej języka. Co tylko usłyszy to powtarza. Nie wymawia jeszcze literki "r" ale myślę, że to normalne:)

Nie porównuj!

" Zosia jeszcze nie mówi? Jacek jak miał dwa lata już mówił pełnymi zdaniami", "Kasia jeszcze nie siada na nocnik? Moja Stasia będąc w jej wieku już umiała", a Antek to a Basia tamto! Irytują mnie porównania dzieci. Po co to? czy w czymś to pomoże? Zdecydowanie nie. A gorzej powiem, że przyczyni się do zazdrości, nerwów i bóg wie czego jeszcze. Drodzy rodzice czy miło wam by było gdyby wasze szkraby porównywali was do innych rodziców; bo tata Kasi ma super samochód a nasz jest taki i owaki, a rodzice Ani pozwalają jej na to i tamto a Ty nie. Zdecydowanie nie byłoby wam milo.